Tegenwind 2

TEGENWIND – 2

Ik werd wakker doordat iemand op mijn schouder klopte. De steward vertelde mij iets over ‘turbulencia’ en wees op de lichtjes: riemen vast. Nog geen moment later leek het vliegtuig in een peilloze diepte te vallen en meteen daarna met een schok weer omhoog te schieten. Overal klonk lawaai van vallende spullen. De steward viel over mij heen en lag bij mij op schoot. Zijn gezicht werd rood toen hij zich excuseerde en snel opstond. Ik zei ‘Don’t worry, it’s no problem’. De steward ging snel op de dichtstbijzijnde stoel zitten, bij mij aan de overkant van het gangpad, klikte de riem meteen vast en trok die zo strak mogelijk.

Het vliegtuig schokte nu en dan nog behoorlijk, maar lang niet meer zo erg als eerst. De piloot riep iets om in het Spaans. Ik verstond geen Spaans. De steward, die dit kennelijk door had, vertelde me: ‘the captain says all is well with the plane, no problems, but there’s bad weather outside. We arrive in Montevideo late because of adverse wind, very strong’. Tegenwind dus. Vertraging dus. We hadden om 23.50 uur in Montevideo moeten landen, maar dat zal nu wel 1.00 uur worden of zo. Ik vloekte binnensmonds: ik was nooit eerder in Uruguay geweest en had geen hotel gereserveerd. Nu wordt het steeds moeilijker om iets voor de nacht te vinden.

Na een paar minuten rustig vliegen stond de steward op en vertelde me dat hij verder moest werken. Kort voor de landing kwam hij langs om een praatje te maken. Hij vroeg wat ik in Uruguay ging doen. Ik vertelde hem dat ik voor zaken kwam en vroeg hem of hij een goed hotel in de stad kende. ‘I live in Montevideo. Go to Hotel Quito, they’re nice people and it’s a very good hotel’, zei hij. ‘Tell them Nico sent you’.

Toen ik het meisje achter de balie van Hotel Quito vertelde dat Nico mij had gestuurd, zag ik haar ogen opflakkeren. Nico had zeker naam gemaakt. Ze gaf me een mooie kamer. Voordat ik naar boven vertrok vertelde ze me dat een vrouw alleen, zoals ik, overdag in de stad veilig was, maar in het donker een taxi moest nemen.

Ik heb heerlijk geslapen, maar mijn zakenafspraak op de volgende dag was waardeloos. De manager, met wie ik had afgesproken, was duidelijk meer in mijn borsten geïnteresseerd dan in samenwerking met mijn bedrijf, en dat terwijl op zijn buro een ingelijste foto van zijn lachende vrouw en twee kinderen stond. Ik besloot dat mijn bedrijf in Montevideo niets te zoeken heeft.

Om 10 uur ’s ochtends was ik al weer terug in het hotel en belde de luchtvaart-maatschappij. Voor de volgende dag reserveerde ik een stoel op de vlucht terug.

Dat duurde nog een ochtend, een middag, een avond en een nacht.

Ik voelde me alleen en mijmerde over Henk. Ongeveer een jaar daarvóór had ik het uit gemaakt. Tot dat moment ging Henk vaak mee op mijn zakentrips en we hebben genoten van de vrije uurtjes. Maar de laatste tijd kwamen er steeds meer discussies, die steeds akeliger werden. ‘Nee, ik kan het best alleen. Ik ga de stad op mezelf verkennen’, besloot ik.

Ik nam een douche, trok makkelijke kleren en slippers aan en wilde net de deur uitgaan, toen de telefoon ging. Het was Nico: ‘you know, the steward in the airplane.’ Het laatste dat ik om me heen wilde hebben was een man op vrijersvoeten, maar ik moest hem wel bedanken voor zijn tip. Met het bedankje nam Nico geen genoegen. Hij vroeg: ‘You like company?’. Ik vertelde hem dat ik het bedrijf in Montevideo, waarmee ik een afspraak had, niet interessant vond. Hij lachte smakelijk en maakte duidelijk dat hij dát niet wilde weten, maar wel of ik het leuk zou vinden om met hem de stad te bekijken. Ik vloekte binnensmonds – het was duidelijk dat hij me maar een workaholic vond – en ik vertelde dat ik het in mij eentje prima had, maar Nico liet het er niet bij zitten: ‘We can go in my car, no problems. You must see my city and I know the best places and also a beautiful beach for swimming.’ Ik wierp tegen dat ik geen zwemkleding bij me had, maar natuurlijk had hij zijn antwoord klaar: ‘No problems, I will take care of that’. Kortom, ik liet me overhalen.

Hij vertelde me toen dat hij al beneden stond in de hal. ‘Deze man is vol Latijns zelfvertrouwen’, dacht ik.

Toen ik beneden kwam liep hij breed glimlachend op me toe en kuste me op mijn wang. Achter de balie zat hetzelfde meisje als gisteravond, dat van hem een dikke zoen op haar mond kreeg. Hij zag er anders uit dan de dag ervoor: toen droeg hij een zwart/wit-apenpakje met emblemen van de luchtvaartmaatschappij, maar nu een oversized korte broek en een zwart T-shirt, waarop met koeienletters stond ‘I AM THE TALLEST’. Ik vroeg hem van wie hij het T-shirt had geleend, want hij kwam maar net boven mijn schouder, maar hij begreep het kennelijk niet want hij liep gewoon door.

Met zijn auto, een oud barrel waaruit een dikke witte walm opsteeg iedere keer dat hij gas gaf, reden we naar het oude centrum, we dronken er koffie, keken naar de mooie gebouwen, aten een broodje en liepen door de haven. Nico deed vreselijk zijn best om het me naar mijn zin te maken en dat lukte hem heel goed: we hadden lol met elkaar. Hij hield van grapjes en daarmee ben je bij mij aan het goede adres. Ik vond het dan ook passen, toen hij zijn arm om mijn middel sloeg – mijn schouder kon hij niet bij. Hoewel er in de stad veel jonge en mooie vrouwen rondliepen, die ook nog eens veel spannender gekleed waren dan ik, merkte ik dat hij alleen maar oog voor mij had. Ik met mijn 34 jaar! Hij maakte me jong.

Aan het eind van de middag stelde Nico voor om naar het strand te gaan. Ik vertelde hem opnieuw dat ik geen badkleding had. Hij haalde zijn schouders op: ‘You can buy it here’, was zijn antwoord. Hij wees me een winkeltje, waar ze nog één bikini hadden, iets te groot voor mij en niet echt mooi, maar ook niet duur. Ik kocht ‘m met het idee om ‘m na één keer zwemmen weg te gooien en we gingen in zijn oude barrel op weg naar de zee.

Na de buitenwijken werd het een mooie rit. Tegen vieren kwamen we bij een prachtig strand aan. In het strandtentje kochten we wat eten en een flesje wijn en op onze blote voeten droegen we dat over het strand, op zoek naar een plekje om het op te eten. Het werd er steeds stiller en je hoorde er alleen de golven. Ik kreeg zin in een duik en kleedde ik me om achter een schuurtje, dat op het strand stond. Toen terugliep had Nico alleen nog maar een vuurrode tanga-slip aan. Ik moest lachen en dat vond hij duidelijk niet grappig. Toen ik iets beter keek begreep ik zijn T-shirt pas: de tanga slip liet er geen misverstand over bestaan dat Nico ‘flink geschapen’ was, zoals ze dat zeggen.

Zo strak als zijn tanga zat, zo slap hing mijn bikini om me heen. Ik voelde plots oud. Alsof Nico het voelde gaf hij mij een hand en trok me mee de zee in. Het bleef lang ondiep en omdat het water ijskoud was, ging ik in de zee zitten, in plaats van te gaan zwemmen. Hij volgde mijn voorbeeld. korte tijd later zei hij: ‘But now you are right: I became small’. Hij stond op, zodat op ooghoogte voor mij te zien was dat zijn pik nu kleiner was, al was hij nog steeds fors. De natte tanga liet voor de rest niets te raden over. ‘Hij durft wel,’ dacht ik. Ik wilde zeggen ‘You’ve got balls’, maar slikte dat nog net op tijd in. Omdat ik het uitzicht op zijn kruis nu wel had gezien, stond ik ook op. Terwijl ik opstond zakte het topje van mijn bikini tot mijn schrik naar beneden. Het was kennelijk door het water nog slapper geworden. Ik kon het aan één kant nog net vasthouden, maar de andere borst stak parmantig bloot naar voren met, van het koude water, een kleine harde tepel. Ik ben wel trots op mijn borsten, want ze zijn lekker stevig, en zo nat en glimmend zag ze eruit alsof ik 20 was. Ik bedacht ook dat ik in Nederland ik zelfs vaak naar een naaktstrand ga. ‘Er is hier verder niemand in de buurt, waarom doe ik dan zo moeilijk?’ Ik liet het topje in het water vallen. De ondergaande zon kleurde ons roze. Zijn ogen werden groot en hij drukte zich tegen me aan. Ik kreeg een lange tongzoen en voelde op mijn been hoe zijn pik opzwol. Zijn tanga was te klein: een vuurrode eikel stak boven de rand uit. Dit was niet mijn idee van romantiek, maar we moesten er allebei om lachen.

We zeiden niets en liepen het strand op, waar we achter het schuurtje gingen liggen. We kusten elkaar, voelden, kriebelden, masseerden, likten, zogen, en vreeën. Ik weet nog dat hijn zich draaide, waardoor zijn pik uit mijn hand wegschoot en met een doffe tik tegen zijn buik aan sloeg. Met een ruk trok hij mijn broekje uit, duwde mijn benen uit elkaar en liet zijn ruwe tong wild en heet tusen mijn benen heen en weer gaan. Hij schuurde even later ook over mijn kittelaar, waardoor mijn vocht midden in zijn gezicht spoot. Meteen daarna draaide hij mij met, voor een klein mannetje, opvallend veel kracht om, tilde mij met zijn handen bij mijn bekken op, zodat mijn kont naar boven kwam, en stak van achteren zijn strak staande pik met kracht diep in mijn kut. Hij draaide ermee, stootte er zo hoog mogelijk mee, haalde hem er steeds weer uit, liet ‘m over mijn kut glijden en stak hem daarna weer naar binnen. Intussen kneep hij met zijn handen in mijn tepels. Nooit heeft iemand mij zo heftig geneukt. Met een diepe kreun, als van een dier, kwam hij in me klaar. Toen we weer een beetje aangekleed waren liepen we samen de koude zee weer in, waar we onszelf een beetje schoongemaakt hebben.

‘Come, let’s eat’ zei hij. Hij maakte de fles wijn open en de reepjes rundvlees en gebakken aardappel smaakten ons beter dan een luxe diner in een vijf-sterrenrestaurant. We kletsten een beetje, maakte grapjes en zoende mij. In mij begon weer iets te gloeien en toen zijn hand over mijn binnenbeen een weg naar boven zocht, liet ik me op mijn rug vallen en opende ik me, zodat hij overal goed bij kon. Nu ging hij minder heftig te keer dan de eerste keer, maar genoot ik niet minder. Zijn vingers speelden steeds op andere manieren met me, trokken aan de schaamlippen, duwden zich naar binnen, masseerden alle kanten en draaiden tenslotte rondjes. Ik moest met mijn gezicht naar de muur van de schuur gaan staan en met mijn handen tegen de muur leunen. terwijl hij mij opnieuw van achteren nam, kon ik met één hand zijn ballen masseren. Ik kwam tot een heftig orgasme. Hij was even later klaar.

Een uurtje later reden we terug naar mijn hotel. Ik vroeg Nico om nog even mee te gaan daar de kamer, maar hij vertelde dat hij eerst even iets moest doen. Binnen tien minuten zou hij weer terug zijn. Ik heb Nico niet meer teruggezien.

Op Schiphol regende het toen mijn vliegtuig aankwam. ‘Hoe was Montevideo?’, vroeg mijn baas. ‘Waardeloos’, loog ik.

VN:F [1.9.22_1171]
Waardering: 0.0/10 (0 votes x gestemd)

Recent Posts

Leave a Comment