groepswerk voor twee

Het lot had Kris als mijn partner aangewezen voor een groepswerk Nederlands.
We zaten in het vierde middelbaar. Kris woonde op 20 kilometer afstand en kwam met zijn nieuwe koersfiets tot bij mij thuis om het een en ander voor te bereiden.
Het was een vroege zomerdag in mei, heerlijk zomers en nog niet heet.
Mijn ouders waren naar een feest , onbelangrijk voor onze voorbereiding maar noodzakelijk om een echt gebeurd verhaal als dit mogelijk te maken.
Kris was zowat 1 jaar ouder dan ik: hij geboren begin januari, ik eind december. Met hem als partner was ik helemaal tevreden.
In de klas was hij populair, niet om zijn haantje-de-voorste-gedrag wel om zijn rustige volwassenheid. Geen grijs iemand: zijn genuanceerde mening kon hij goed verwoorden. Sportief was hij ook (atletiek en fietsen), een gewaardeerde eigenschap onder jongens.
Mezelf omschrijf ik als eerder verlegen in die tijd. Ik was een soort guerillastrijder: berucht om mijn snelle scherpe antwoorden. Daarna kroop ik terug in mijn schelp, vaak met een rode kop. Hij zegt niet veel Rob, maar als hij iets zegt…, was dikwijls het commentaar (wat mij flatteerde)
Verslagen van medisch onderzoek vermeldden op die leeftijd: ‘iets achter in zijn puberteit’ en ‘meer sport doen’… tot mijn grote ergernis…het eerste een belediging en het laatste een totaal verkeerde inschatting.
Kris belde aan, compleet in wielrennersoutfit.
Zijn bruine huidtype en een Paasvakantie in de zon, maakten het contrast met mijn albino-achtige vel groot. Ik ben blond (maar heb toch bruine ogen).
De fiets werd binnen geparkeerd en op mijn kamer begonnen we zonder tijd te verliezen aan onze opdracht.
Ik noteerde en Kris keek mee over mijn schouder. Kris plantte achteloos zijn kin over mijn sleutelbeen. Toen ik mijn hoofd opzij draaide, leunden we gezicht tegen gezicht, lange seconden… Het veroorzaakte bij mij een zekere onrust. Misschien hebben we toen reeds het vervolg bezegeld.
We maakten onze opdracht af en gingen naar beneden.
Een biertje? Het mocht bij gelegenheid op onze leeftijd dat vonden we vooral zelf.
We zetten ons in de driezit in de living en praatten verder.
Met een onschuldig vriendschappelijk gebaar legde Kris zijn hand op mijn knie.
Ik liet ze daar liggen maar mijn hart bonsde intussen tot in mijn keel.
Mijn bewondering voor Kris was niet nieuw, de fysieke factor wel.
Met schrik dat mijn stem zou beven, probeerde ik het gesprek niet te laten stokken.
Ik kon me herpakken en wat later, bij wijze van tegenzet, sloeg ik mijn rechterarm voorzichtig om zijn middel.
Een spontaniteit kon je dit niet noemen. Ik deed het haast ongemerkt, belachelijk, alsof Kris het niet mocht merken.
Ik prutste onhandig aan zijn shirt om een stukje blote huid te kunnen voelen.
Kris zei: ‘ik ruik wel behoorlijk naar het zweet.’
‘Je kan gerust een douche nemen’: mijn snelle antwoord.
Ook onder schoolvrienden was dit geen normale reactie, wist ik.
Kris trok plots zijn hand terug. Hij dronk zijn pint leeg.
Paniek verlamde mij. Hij stond op.
Daarmee werd mijn schaamtegevoel nog groter: ik had iets stoms gezegd.
Kris bevond zich NIET op dezelfde golflengte.
In plaats van naar zijn fiets te gaan zoals ik verwachtte, vroeg hij heel rustig: ‘waar is die douche?’
Ik wees hem de weg.
Terwijl ik het water hoorde lopen, haalde ik vlug nog 2 biertjes.
Het innerlijk gebons nam sterk toe, ruisend tot in mijn oren. Mijn glas was snel leeg door een behoefte aan veel moed.
Ik hoorde geen water meer stromen, wachtte even en ging dan naar de badkamer.
Kris stond er afgedroogd met een badlaken om zijn middel.
‘Ik neem ook een douche’ zei ik en stapte schichtig de badkamer in.
De kleren van Kris lagen er op de grond. ‘Ik heb nog een biertje uitgeschonken.’ meldde ik droog. Kris ging naar de living.
Gejaagd kleedde ik me uit. Bevrijd uit zijn broek, kwam mijn piemel onweerstaanbaar omhoog, op het ritme van mijn hartslag groeiend tot een lengte niet in meters uit te drukken.
Ik stapte onder een waterstraal op temperatuur.
Geen vrome gedachte kon mijn paal tot de orde roepen. Geen onderbroek zou ooit nog passen zonder andere maatregelen.
Het badlaken net als Kris geknoopt ging ik in ‘onze’ zetel zitten, ditmaal op één zitplaats afstand.
De pint van Kris … leeg.
Er was terug een dun laagje ijs op het water gekomen. (ondanks de lichte roes: het effect van 2 (!) biertjes op mijn leeftijd.)
Onwennig zaten we op een metertje afstand: een tafereel voor een foto van Anne Geddes, twee uit de kluiten gewassen baby’s.
Kris was donker gebruind, een slanke gespierdheid. Zijn bovenarmen hadden een jongensachtige elegantie zoals alleen striptekenaars die kunnen tekenen. Zijn glanzende benen waren onbehaard.
Moest de man in hem nog ontwaken? Of had de ijdelheid van de wielertoerist hem reeds in de greep en had hij zijn benen onthaard?
Ik ben de ivoren versie van Kris, witharig en blank. De fijne witte haartjes die ik toen op rug, armen en benen had, vond ik intrigerend mooi. Ze lagen als een fijne pels op mijn huid en volgden een dierlijk patroon.
Vanuit mijn nek vertrok een fijn wit staartje tot halfweg mijn rug, met de juiste lichtinval mooi oplichtend.
Kon Kris merken wat zich onder mijn weinig weerstand biedende handdoek verborgen hield? Die schijnheilige angst had ik .
Tegelijk merkte ik dat hij met hetzelfde probleem worstelde. De knoop van het badlaken boven zijn kruis miste het doel van zijn opzet. Hij verhulde nauwelijks zijn erectie.
Wie nam het initiatief? De vrije plaats in de zetel raakte overbrugd. Ons voorzichtige geschuifel zou een stiekeme toeschouwer doen glimlachen hebben.
Ik raakte met mijn rechterhand de linkerarm van Kris en streelde die voorzichtig: een bom ontplofte, zo wild ging mijn hart tekeer.
Zo zaten we een tijdlang: een hand en de huid van een voorarm kan heel gevoelig zijn. Viel er nog een keuze te maken? Ik nam zijn hand en stond op; hij ook, zwijgend.
Ik ging de trap op naar mijn kamer. Hij volgde, mijn hand niet loslatend.
We gingen op de rand van het bed zitten, ik links, hij rechts, de handdoeken nog steeds om ons middel.
Met een valse preutsheid deden we de handdoek af en lagen snel onder het laken op onze rug.
Op de witte vlakte van het laken stonden twee tipi’s opgesteld: getuigen van onze intenties. Ze veroorzaakten geen schaamte meer.
Verlangen naar méér versperde elke weg terug.
Telkens een volgende keuze moest gemaakt worden, hadden zowel Kris als ik met een onuitgesproken ‘ja’ geantwoord. Daarom lagen we in deze toestand.
Kris vroeg: ‘Is dit ook je eerste keer?’ ‘Ja’, zei ik.
Een eenpersoonsbed is nooit breed. Er vielen onderweg naar elkaar geen hindernissen meer op te ruimen.
We verkenden elkaars huid, nog steeds op onze rug liggend: een oneindig zacht en kriebelend gevoel waar ik rillingen van kreeg.
Liggend op onze zijde hadden we meer bereik, ik vond het heerlijk om Kris mijn buik te laten kietelen en probeerde wat ik zelf leuk vond op dezelfde manier te beantwoorden.
Strelen en gestreeld worden bracht me in een roezige rust, en tegelijk scherpte het mijn verlangen. De eerste maal en de combinatie van voorzichtigheid plus uiterste opwinding, maakte alles enorm intens.
Ik probeerde het terrein onder de navel van Kris: de eerste haartjes van zijn schaamstreek, zijn liezen, de binnenkant van zijn dijen… de place to be liet ik ongemoeid.
Mezelf kende ik door en door maar dit was het heiligdom van Kris… beschouw het positief, onze onervaren terughoudendheid.
Ervaring heeft me geleerd dat het spannen en gespannen houden van de boog meer voldoening kan geven dan het schieten zelf.
De ‘geoefende’ lezer van dit soort verhalen weet dat er op het einde vaak goorheid volgt en sommigen zal ik teleurstellen.
Mijn ene knie had zich tussen de knieën van Kris gepositioneerd. Nog wat dichter … toen raakte mijn speerpunt zijn bovenbeen.
Hij moet het gevoeld hebben, een hand omsloot onverwacht mijn wapen. ‘Nee, niet doen’ was mijn reactie. Hij schrok en zijn hand verdween.
Een gulpje voorvocht ontsnapte. ‘Even wachten’ zei ik. Kris beaamde : ‘ja, ik ook’.
De beheersing teruggewonnen lagen we in een stevige omhelzing, buik tegen buik., onze piemels omhoog gericht en versmolten tot een tijdelijke tweeloop.
Zachtjes ritmisch bewegend schurkte Kris tegen me aan. Het was onnodig een eigen bijdrage te leveren, enkel wachten nu.
Volledige stilte: Kris ademde niet meer, een warm gevoel op mijn buik… Niet veel later was het mijn beurt…onovertrefbaar.
Ter hoogte van onze navels mengden zich twee gelijkaardige vloeistoffen.
De manier waarop we uit bed gesukkeld zijn om de lakens proper te houden, was ongetwijfeld hilarisch:
net een Siamese tweeling.
Samen de douche in… voor de eerste keer bewonderden we elkaars kroonjuwelen, ongegeneerd.
Kris leek een witte zwembroek aan te hebben, zijn intussen opnieuw opkomende erectie ontkrachtte deze onwaarheid.
Oogcontact hebben met zijn weer ontluikende onstuimigheid was voldoende om mijn eigen vlag opnieuw te hijsen.
De voorzichtige jongens van daarstraks waren verdwenen.
Kris omarmde mijn middel en drukte zijn lid stevig tegen mijn rechter dij. Een gebruinde ridder bereed een wit paard, mijn natte dij, zijn stootkussen. De storende waterstraal legde ik droog.
Zijn lange, kaarsrechte, eerder dunne penis priemde bij elke stoot omhoog. Hij had zijn benen lichtjes gespreid, mijn ene been zette ik wat naar voor, voor de ergonomie.
Ondanks de fysieke inspanning vergde het Kris deze keer meer moeite om tot een tweede hoogtepunt te komen. Een handje hulp van mij bevrijdde hem van zijn (op dat moment) laatste resten zaad.
Vanzelfsprekend wachtte Kris niet om mij uit de nood te helpen. Mijn penis werd vakkundig bewerkt: eerst zacht aaiend, dan mijn lid vol omvattend zodat ik pompend mijn einddoel kon bereiken.
Na de deugddoende douche hadden we geen behoefte meer aan woorden, laat staan aan een evaluatie. Kris fietste naar huis, ongetwijfeld met een levenslange herinnering.
Natuurlijk kan ik enkel voor mezelf spreken.

‘s Maandags op school wisselden we enkel de blik uit van een goede verstandhouding.

Rob

VN:F [1.9.22_1171]
Waardering: 0.0/10 (0 votes x gestemd)

Recent Posts

Leave a Comment